Urn voor dieren, hoeveel as?

Je geliefde huisdier is overleden en je wilt graag een urn voor dieren. Met een urn voor dieren kun je een fijn plekje creëren om je huisdier te kunnen herdenken. Zo is het mogelijk een gedenkplekje te maken met bijvoorbeeld de halsband, een plukje haar, het favoriete speeltje of een foto en daarbij een kaars te branden. Maar het is ook mogelijk om je huisdier te laten cremeren. Na de crematie blijft er as over die je kunt uitstrooien, begraven of bewaren in een urn gemaakt voor dieren. Je kunt daarbij kiezen voor een om de gehele hoeveelheid as te bewaren of een kleiner gedeelte.

Hoe groot moet de urn zijn?

Een veel gestelde vraag is: welke inhoud moet mijn urn voor dieren hebben? Of hoe groot moet de urn zijn? Hoe groot de urn voor je geliefde huisdier moet zijn is grotendeels afhankelijk van het gewicht van je huisdier voor crematie.

Onderstaande tabel laat zien welke inhoud de urn van je huisdier nodig heeft. Let wel op: de tabel gaat over gemiddelden. Het crematorium kan vertellen om hoeveel as het exact gaat.

Inhoud urn voor dieren

Gewicht huisdier	Hoeveelheid as*
0 -1kg	0,15 liter
1 – 5 kg	0,2 liter
5 – 8 kg	0,5 liter
8 -12 kg	1 liter
12 – 20 kg	1,5 liter
20 – 35 kg	2 liter
35 – 65 kg	2,8 liter

* gemiddelde hoeveelheid as

Een passende urn voor dieren

Het kiezen van een passende urn kan erg lastig zijn. Neem vooral de tijd om te bedenken welke urn passend is bij jou geliefde huisdier en natuurlijk ook je interieur. Mocht je niet gelijk een keuze kunnen maken, kun je de as altijd meenemen in een standaard asbus van het crematorium. Later kan de as dan geplaatst worden in de door jou gekozen urn.

Alle urnen van Lalief worden met de hand gemaakt en kunnen daardoor iets van vorm en kleur verschillen. De urnen gaan meerdere keren door mijn handen, dit maakt de urnen stuk voor stuk uniek. Alle urnen zijn geschikt voor binnen. Kijk rustig rond bij de huisdierurnen van Lalief. Bij vragen of advies mag je altijd een mailtje of appje sturen. Ik help je graag verder.

Hoe vertel je je kind over zijn of haar overleden zus of broer?

Een overleden zus of broer, hoe vertel je het aan je kind? Toen mijn zoon twee jaar was, werd hij zich bewust van het hebben van een broer of zus. Al zijn vriendjes op het kinderdagverblijf hadden al een broer of zus (of beiden) of werden grote broer of zus. Hij wilde dat ook. Bij elke kinderwagen die hij zag, wees hij met zijn kleine handje en zei: Kijk mamma, een baby. Ik antwoordde dan: Ja Mans, lief hè? Ja, antwoordde hij dan en liep weer vrolijk verder. Op een gegeven moment nam hij geen genoegen meer met lief hè?

Als ik dan zei: Ja Mans, lief hè? Antwoordde Mans: mamma, Mans is altijd lief voor baby’s dat weet je toch? Ja, Mans dat weet ik. Dat zegt de juf ook altijd. Mans is dol op baby’s.

Weer een paar weken later nam hij hier ook geen genoegen mee. En vroeg hij: wanneer krijgen wij een baby? Mans is dol op baby’s dat weet je toch? Ik antwoordde: ja Mans, mamma weet dat jij dol op baby’s bent, maar wij krijgen geen baby. Mans mompelde dan nog iets van: maar Mans vindt baby’s heel leuk….

Op een gegeven moment vertelde de juf dat Mans had gehuild toen zijn vriendinnetje Lotte een zusje had gekregen. Hij vond het niet eerlijk want Lotte had al een zus. Toen we thuis waren, vroeg ik Mans waarom hij moest huilen omdat Lotte een zusje had gekregen. Hij zei: Lotte heeft al een zus en Mans niet. Mans wil ook een baby.

Toen besloot ik om Mans te vertellen over zijn overleden zus en broer. Ik pakte de fotoboeken van Madelon en Oscar en nam Mans op schoot. Kijk, zei ik. Dit is Madelon en dit is Oscar. Dat zijn jouw grote zus en grote broer. Mans noemde de namen en keek vol bewondering naar de foto’s. Pakte met zijn kleine handje de kaft vast van Oscars boek en bladerde erdoorheen. Bij elke foto, wees hij Oscar aan en zei: Oscar! Dit herhaalde hij wel drie keer. Toen pakte hij het boek van Madelon en op dezelfde manier bladerde hij door haar fotoboek.

Ik vertelde hem dat Madelon en Oscar dood waren. Dat ze in de hemel waren. Ik wees hierbij naar de lucht. Omdat het donker was zag je enkele sterren. Mans wees naar de sterren en zei: zijn ze daar? Ja zei ik. Madelon en Oscar zijn sterretjes in de hemel en nu zwaaien ze naar je. Ze kunnen niet met je spelen omdat ze niet meer leven. Om duidelijk te maken wat ‘dood’ was, zei ik: net als in Kikker en het vogeltje. Die is ook dood, zei Mans. Die doet het niet meer. Die is in de grond. Ja zei ik. Dat klopt. Maar Madelon en Oscar zitten niet in de grond. Die zijn in de hemel, zei Mans hierop.

Ik lachte en vertelde hem dat het vogeltje ook in de hemel was. En dat Madelon en Oscar bij ons thuis waren. Ik nam hem mee naar de urnen en zei: hier zitten ze in. Mans antwoordde: niet in de grond maar thuis? Ja, zei ik. Thuis. Dan zijn ze altijd bij ons. En daarom mag je van mamma nooit aan deze lampjes komen. Want als ze stuk gaan… Mans keek naar de urnen en zei: Dag Oscar en Madelon. Ik ben Mans.

Tot het moment dat mijn zoon zelf over broertjes en zusjes begon, heb ik hem nooit verteld over zijn grote zus en broer. Ik kreeg van diverse mensen uit mijn omgeving het ‘advies’ om Mans ‘niet te belasten’ met ons verdriet en hem te vertellen over zijn overleden zus en broer. Het zou hem beschadigen. Hij zou het gevoel krijgen dat hij alleen maar geboren is omdat Madelon en Oscar dood waren…

Goedbedoelde adviezen, maar waar ik niets mee kon. Maar wat mij wel aan het twijfelen bracht.
Hoe kon ik mijn verdriet en de liefde voor mijn andere kinderen voor hem afschermen? Wat moest ik antwoorden als hij vragen zou stellen over die ‘potten met kaarsjes’? Zou ik hem echt beschadigen als ik hem zou vertellen dat hij een oudere zus en broer had? Zou hij echt het geloven dat hij alleen maar is geboren omdat Madelon en Oscar overleden waren?

Waarom deze adviezen? Waar blijkt uit dat het Mans zou beschadigen? De dood is iets wat bij het leven hoort. En ja helaas gaan er hele jonge mensen dood. Madelon en Oscar horen bij ons gezin. Ze zijn onze kinderen en ze verdienen het niet om ook nog eens dood te worden gezwegen.

Toen Mans zelf over broertjes en zusjes begon, voelde dat voor mij het moment om vol trots over Madelon en Oscar te praten. En het bleek een goede beslissing. Voor mij en voor Mans.
Vanaf dat moment zijn Madelon en Oscar echt zijn grote broer en zus. Hij vertelt aan iedereen heel trots dat hij een broer en een zus heeft. En dat ze in de hemel zijn.

In mijn praktijk krijg ik vaak de vraag van cliënten of ze en hoe zij hun kinderen over hun overleden zus of broer moeten vertellen? Mijn antwoord is altijd. Ja vertel het hun. Gewoon in kindertaal. En als je het moeilijk vindt om het uit te leggen, zijn er boekjes die helpen om de dood voor kinderen begrijpelijk te maken zoals: Mijn kleine grote broer, Kikker en het vogeltje, Bedje in de wolken, Kleine woelmuis, Ono een bijzonder broertje, Pluimpje.

NB de naam Lotte is om privacy redenen gefingeerd.

Hoe vertel je een kind over zijn of haar overleden zus of broer? Werd geschreven door Leonie Nuijen van Dunamiscoaching. Na het overlijden van haar twee oudste kindjes en tijdens de zwangerschap van haar jongste zoon, die ze wel mag zien opgroeien, kreeg ze niet de hulp en steun die ze zocht. Op de een of andere manier had Leonie een andere behoefte dan de reguliere zorg haar kon bieden. Het is Leonie gelukt om het leven weer op te pakken en gelukkig te worden. Het is haar gelukt om te kunnen genieten van de zwangerschap na verlies van haar kinderen. En daar heeft ze haar werk van gemaakt. Leonie begeleidt ouders (en hun naasten) na het verlies van hun baby. En begeleid ouders tijdens de zwangerschap na verlies van een baby. Daarnaast heeft ze een boek geschreven. Informatie vind je op haar website.

Een overleden zus of broer, hoe vertel je het aan je kind Leonie Nuijen - Dunamicoaching.

Hoeveel as na crematie?

Hoeveel as blijft er over na de crematie? Na een crematie is vaak de volgende stap het uitzoeken van een asbestemming. Zolang de as nog bij het crematorium staat, is het vaak lastig in te schatten hoeveel as er overblijft. In dit blog lees je hoeveel as na crematie overblijft. Ook is het mogelijk om na te vragen bij de uitvaartbegeleider of het crematorium hoeveel as er exact is overgebleven.

Hoeveel as blijft er over na een crematie van een volwassene?

Hoeveel as er na de crematie van een volwassene overblijft varieert over het algemeen tussen de 3 en 3,5 liter. De hoeveelheid as is afhankelijk van verschillende factoren, bijvoorbeeld de dichtheid van de beenderen; of de overledene in een wade of kist is gecremeerd; of er persoonlijke voorwerpen worden gecremeerd, denk hierbij aan een knuffel of boek.

Hoeveel as na de crematie van een baby of kind?

Hoeveel as er na de crematie van een baby of kind overblijft, is moeilijk te zeggen. Het is daarom niet mogelijk om precieze hoeveelheden af te geven. Onderstaande tabel kun je als richtlijn gebruiken, maar voor de precieze hoeveelheid raad ik aan contact op te nemen met de uitvaartbegeleider of het crematorium. Zo voorkom je dat een urn te groot of juist te klein is.

Hoeveelheid as van een baby of kind?
tot 24 weken	tot 100 ml
tot 30 weken	tot 150 ml
rondom de geboorte	tot 300 ml
Kinderen	500 ml – 3 liter

*precieze hoeveelheid as kan erg variëren

Wat te doen met de as?

Na de crematie kan de as worden uitgestrooid, begraven, in een assieraad of in een urn bewaard worden. Of juist een combinatie daarvan. In de urn webshop van Lalief vind je diverse urnen in diverse uitvoeringen, maten en kleuren. Ben je op zoek naar een specifieke urn? In overleg maak ik graag de urn die bij je past. Neem gerust contact op.

Het vlinder symbool

Vlinder symbool, de vlinder als teken van troost en kracht.
De vlinder is een diertje dat ons mensen door de eeuwen heen altijd heeft gefascineerd. In alle soorten levensbeschouwingen staat de vlinder symbool voor zaken die met leven en dood te maken hebben. Veel mensen die een dierbare verloren hebben, vinden dan ook troost bij het zien van een vlinder. En dat hoeft niet altijd een religieuze achtergrond te hebben. Want alleen de mooie kleuren van de vleugels van een vlinder kunnen er al voor zorgen dat je gedachten even afgeleid zijn en dat je stil kunt staan bij het moment zelf.

De vlinder als symbool in de oudheid.

Hoever de verhalen ook teruggaan in de tijd, in alle beschavingen uit het verleden is de vlinder een dier dat genoemd wordt. Dat geldt voor de overleveringen van de Azteken, de Egyptenaren en van de Oosterse beschavingen zoals uit China en Japan. Voor iedere bevolkingsgroep had de vlinder een andere betekenis. Bij de oude Grieken stond de vlinder symbool voor de ziel. Bij de Egyptenaren stond een vlinder symbool als een teken van geluk. En bij een Noord-Amerikaanse indianenstam stam staat een vlinder symbool voor vruchtbaarheid. Maar in de meeste beschavingen, door de eeuwen heen, staat de vlinder symbool voor onsterfelijkheid, wedergeboorte en als vertegenwoordiger van de ziel van een overledene.

Waarom is een vlinder symbool van onsterfelijkheid?

Als je naar de levenscyclus van een vlinder kijkt dan kun je spreken over een geboorte, een sterven en een wedergeboorte. Het dier komt in eerste instantie als rups ter wereld, sterft als het ware in de cocon om vervolgens als vlinder weer het leven te vervolgen. Je kunt het ook zien als een reïncarnatie, van rups tot vlinder. En dat is ook precies waar we het over hebben als het gaat over wedergeboorte. Het hindoeïsme verwoordt het zo dat na je overlijden je ziel in een ander lichaam voort zal leven. En dat betekent dat je ziel dus eigenlijk onsterfelijk zal zijn. In het christelijk geloof staat de vlinder symbool voor het aardse leven dat je achterlaat en het nieuwe, geestelijk leven dat je begint.

De vlinder geeft hoop

Niet iedereen zal direct aan onsterfelijkheid denken als er een vlinder voorbij vliegt. Maar toch kan het een gevoel van hoop en troost geven. Een vlinder komt kort in je nabijheid om te laten zien dat je dierbare die overleden is, nog in je nabijheid is, over je waakt en aan je denkt. Aan de andere kant kun je het ook zien als een teken dat de overledene bijvoorbeeld na een lang ziekbed, nu de vrijheid heeft om de vleugels uit te slaan, de pijn en het aardse leven achter zich te laten en als een vlinder weg te vliegen.

Het vlinder symbool, Een teken aan de levenden.

Behalve dat je de vlinder dus kunt zien als vertegenwoordiger van een overledene, waarbij je het gevoel krijgt dat de persoon rust heeft gevonden, kan het ook zijn dat de vlinder symbool staat voor een spirituele boodschap aan jezelf. Want als je een dierbare verloren hebt, kan het moeilijk zijn om je dagelijkse leven weer op te pakken. Je rouwproces kent vele aspecten en het is voor iedereen persoonlijk hoe je daarmee omgaat of hoelang dat duurt.

De transformatie die een vlinder symboliseert, kan niet alleen de bevestiging zijn dat de ziel van de overledene rust gevonden heeft en verder gegaan is. Het kan ook een teken voor jou zijn dat je toe bent aan een volgende stap in het rouwproces. De transformatie houdt in dat geval in dat je een stukje van het verdriet los kunt laten en dat het plaats kan maken voor mooie herinneringen. Pas als je daar ook werkelijk aan toe bent, zul je begrijpen wat het vlinder symbool op dat moment voor jou betekent.

Natuurlijk hoeft de vlinder niet in levenden lijve aan je voorbij te komen. Ook een sieraad, urn of afbeeldingen van vlinders hebben dezelfde symboliek en geven je niet alleen troost en rust, maar ook de kracht om door te gaan. Lees hier meer over vlinders.

Verlies van een kind en het ontstaan van Stichting Isabel

Over het verlies van een kind en het ontstaan van Stichting Isabel. Op vrijdag 25 oktober 2019 kwam mijn droom uit: ik werd moeder van een prachtige dochter Isabel, niet wetende dat ze 7 weken later in mijn armen zou overlijden. Isabel was een lieve en rustige baby en hield van eindeloos knuffelen. Ze sliep veel en huilen deed ze niet, af en toe opende ze haar prachtige grote ogen om vol verwondering de wereld in te kijken. Ik glunderde non-stop van trots en liefde, ik had een kind op de wereld gezet en ook nog eens het allerliefste mooiste meisje!

Al snel werd duidelijk dat Isabel moeite had met haar ademhaling en het drinken van haar voeding, ons werd op het hart gedrukt dat we ons geen zorgen hoefden te maken. Blijkbaar zijn er meer baby’s die hier de eerste dagen moeite mee hebben. Een week later, toen ik heerlijk lag te knuffelen met Isabel, werd door de kinderarts en een verpleegkundige verteld dat er een ambulance gereed werd gemaakt om ons naar het Wilhelmina Kinderziekenhuis te brengen. Een schok.. tranen. Er flitste van alles door mijn hoofd.. Wat heeft dit te betekenen? Wat gaat er gebeuren? We hoefden ons toch geen zorgen te maken? We waren in eerste instantie toch nog in het ziekenhuis voor mij, niet voor Isabel? En nu moest ik Ludo, die net thuis was met mijn stiefzoon, gaan bellen om te vertellen dat we naar het Wilhelmina Kinderziekenhuis in Utrecht zouden gaan. Ik hoorde de schok in zijn stem. De machteloosheid, onzekerheid en angst.

Het ziekenhuis

Verdoofd kwamen we aan in het Wilhelmina Kinderziekenhuis in Utrecht. In de dagen en weken na onze komst in het Wilhelmina Kinderziekenhuis stonden er dagelijks verschillende artsen om het bedje van Isabel heen, ieder met zijn eigen specialiteit. De artsen hadden geen idee wat er met ons meisje aan de hand was en trokken alles uit de kast. Er werden liters bloed (voor mijn gevoel) afgenomen en diverse onderzoeken gestart: hersenfilmpjes, long echo’s, hartfilmpjes, MRI scan, een WES onderzoek. We keken machteloos toe.

Uitslag

Na vier slopende weken van weinig slaap, angst en onzekerheid, een leven dat zich afspeelde in het Wilhelmina Kinderziekenhuis en het Ronald Mc Donaldhuis werd een eind gemaakt aan de onzekerheid. We werden overdonderd met het hartverscheurende nieuws dat Isabel een zeldzame aandoening (70 op de 8 miljard?! Ja, hoe dan??) bleek te hebben die haar problemen verklaard. Al snel werd duidelijk dat de artsen niets voor haar en ons konden betekenen. Er was geen toekomst voor Isabel. Weer een schok, en heel veel tranen. Onze wereld stortte in en veranderde voorgoed. We waren op. Hoop had ons al die tijd op de been gehouden, nu was die hoop door een paar woorden weggevaagd. We wilden naar huis… met Isabel. Enkele dagen later verlieten we het Wilhelmina Kinderziekenhuis met Isabel. In de lift hoorde ik mensen tegen elkaar zeggen: “kijk wat een mooi meisje en fijn dat ze naar huis gaat” Ja, ze mocht naar huis… om te sterven.

Thuis

De dagen gleden voorbij, maar tegelijkertijd voelde het alsof ze omvlogen. Van de ene emotie belanden we in de andere. Het ene moment was ik ervan overtuigd dat iedereen het mis had en Isabel gewoon zou blijven leven en gelukkig op zou groeien net als alle andere baby’s, hoe kon het ook anders? Ze zag er met haar 3025 gram en een lengte van 51 cm uit als een blakende en gezonde baby. Het andere moment besefte ik dat het eindig was en dat we afscheid van haar moesten nemen. In de weken dat we thuis waren dronk Isabel weinig en sliep ze veel. Ze heeft ons oneindig veel liefde gegeven en ons gezin compleet gemaakt. Ik ben heel dankbaar voor deze tijd met haar, en het liet me soms vergeten wat ons te wachten stond, voor eventjes was alles gewoon normaal. Tegelijkertijd was het de meest zware periode uit mijn leven en heeft het me totaal uitgeput, zowel mentaal als geestelijk. Je kind zien aftakelen en wachten op de dood is niet te doen. Ik was continue alert, ik moest en zou er voor haar zijn als het einde daar was.

Dood

Op vrijdag 13 december, zeven weken na de geboorte van Isabel, merkten we dat het niet goed met haar ging. Isabel stopte regelmatig een wat langere tijd met ademhalen om vervolgens weer heel snel te ademen. De huisarts kwam bij ons en ook de kinderthuiszorg kwam kijken hoe het met Isabel en met ons ging. Ze vertelden ons dat het hartje van Isabel erg zwak was en dat de verwachting was dat ze de middag niet zou halen. We wisten dat dit moment zou komen en ik wilde haar dan ook niet meer loslaten. Ik heb de hele dag met Isabel op de bank gelegen en haar continue verteld hoeveel we van haar houden. Ik nam Isabel zelfs mee naar het toilet, bang dat ze ineens zou stoppen met ademen en ik er niet zou zijn.

Wederom bleek Isabel een vechtertje te zijn, tot verbazing van onze huisarts lag ze namelijk aan het eind van de middag nog levend en wel op mijn borst. Om 19.00u belde ik met de kinderarts die ons al die tijd heeft bijgestaan, op haar advies begon ik de tussenpozen van het ademhalen te timen. Ik bleef Isabel maar vertellen hoeveel we van haar houden en hoe trots en gelukkig ze ons maakt, dat ik niet door had dat de timer inmiddels op dertien minuten stond. Dertien minuten lang lag ze stil… doodstil. Daar waar haar leven begon is het ook geëindigd.

Leven na het verlies van een kind

Na het overlijden van Isabel werden we overladen met bloemen, kaarten, (goed bedoelde) adviezen (die me soms woest maakten) en onbeschrijflijk waardevolle herinneringen. Het deed me goed en ik vond het fijn te merken dat haar korte leventje niet stilletjes voorbij was gegaan. Confronterend was het dat voor anderen het leven gewoon doorgaat. Met grote regelmaat zat ik huilend in de auto omdat ik een zwangere vrouw of een pasgeboren baby had gezien. Het maakte me jaloers en boos. Voor mijn gevoel raakte iedereen zwanger en kreeg (gelukkig!) gezonde kinderen. Ik ben ook moeder.. maar stond met lege armen. De mensen om mij heen begrijpen dat ik het fijn vind als Isabel haar naam genoemd wordt en er aandacht voor haar is. Dat mijn kind niet meer leeft, betekent niet dat ze geen onderdeel is van mijn leven. Voor mij hoort ze er altijd bij. Ik ben dan ook teleurgesteld als iemand haar naam niet noemt of haar naam niet op een kalender staat.

Omdat we niet vergeten

Al snel na het verlies van een kind werd mij duidelijk dat ik niet de enige ouder ben die teleurstelling voelt als de naam na het verlies van een kind niet genoemd wordt, niet op de kalender staat, of als er niet meer stil wordt gestaan bij het verdriet en gemis, maar vooral ook bij de oneindige liefde en trots. Ieder jaar weer zullen er extra moeilijke dagen zijn.. Haar geboortedag en sterfdag, Moederdag, mijn verjaardag en alle feestdagen… Allemaal dagen waarop het gemis voor mij extra aanwezig zal zijn. Ieder jaar weer… zal iemand daar dan nog bij stilstaan? Door het besef dat er met mij velen ouders zijn die ook hun kind moeten missen, ontstond het idee voor Stichting Isabel.

Stichting Isabel blijft stilstaan bij het verlies van een kind

Stichting Isabel blijft stilstaan bij ouder met het verlies van een kind. Niet alleen op de geboortedag of sterfdag van het kindje, maar ook bijvoorbeeld op moederdag, vaderdag en de feestdagen, hopen wij ieder jaar te kunnen zorgen voor lichtpuntje en een glimlach op de gezichten van de ouders te toveren door een passend presentje en persoonlijke boodschap te sturen! Een vlinder, bloemetjes, kaarsjes voor de donkere feestdagen, de mooiste ster, taartjes om de jaardag te vieren, maar ook ballonnen, een gedicht of een krachtbuideltje op de sterfdag.

Met de stichting probeer ik iets moois te doen voor andere ouders die ook een kindje moeten missen en tevens is het voor mij een manier om Isabel in mijn dagelijks leven te verweven. Wil jij meer lezen over Isabel? Je aanmelden of doneren? Neem dan een kijkje op www.stichtingisabel.nl of onze facebook en/of instagram pagina.

Verlies van een kind en het ontstaan van Stichting Isabel werd geschreven door: Carmen van Mossel. Lalief heeft met veel liefde en plezier droogbloemhouders gemaakt voor de stichting die hopelijk voor een klein lichtpuntje zorgen bij de ouders.

Verlies van een hond

Je weet het al wanneer je een hondje koopt, er komt een tijd dat je afscheid moet nemen van je viervoeter. Het verlies van een hond valt vaak heel zwaar, al is daar soms ook wel wat onbegrip over. Een hondje is niet zomaar een huisdier, maar ook een belangrijk onderdeel van je gezin. Ik deel graag mijn verhaal.

Onze bulldog

Onze lieve franse bulldog was net geen 10 jaar toen ze epilepsie aanvallen begon te krijgen. Na heel wat medicatie en onderzoeken bleek ze een hersentumor te hebben. De medicatie hield de aanvallen onder controle maar het was zielig haar zo te zien. Ze was niet meer de vrolijke hond die we ooit kenden. Ze kon amper de straat over steken, wandelen zat er niet meer in en ze legde zich neer om water te drinken. Het diertje was op, wij konden enkel machteloos toekijken en besloten dus haar te laten inslapen.

Schuldgevoel

Wanneer je je maatje moet laten inslapen, komt logischerwijs ook een schuldgevoel naar boven. “Maakten we wel de juiste keuze?”, “Gaven we haar wel voldoende aandacht?”, … 1000 vragen die door mijn hoofd spookten en zorgden voor dat immense schuldgevoel. Ik weet natuurlijk best dat we een weloverwogen beslissing maakten en dat we goed voor haar zorgden en veel liefde gaven, maar kon het niet beter?

Verlies van een hond verwerken

Iedereen gaat anders om met het verlies van een hond, zo ook in ons gezin. De een weent, de ander niet, de een wil er veel over praten, de ander niet. Het is niet altijd makkelijk om elkaar te vinden in verlies.

Wij kozen ervoor om een aandenken in huis te houden, dit werkt voor ons allemaal. Op deze manier krijgt onze lieve vriend een eigen plekje in huis en kunnen we ervoor kiezen om elk moment even bij haar te zijn.

Dat aandenken is een urn met daarin haar as, een plukje haar en een pootafdrukje. Rondom de urn ligt haar halsband, in mijn hoofd heeft ze deze nog steeds om.
We hielden ook een klein zakje met haar as opzij. Ondertussen lieten we dit reeds verwerken in 2 juwelen, eentje voor de man en eentje voor mij. Eens de zoon oud genoeg is om zorgvuldig voor zo’n juweel te zorgen, voorzien we voor hem ook een koesterjuweel.

“De tijd heelt alle wonden”, cliché, maar het klopt. Na verloop van tijd wordt het verdriet steeds minder en kom je op een punt dat je het verlies van een hond hebt geaccepteerd en verwerkt.

Dat wil niet zeggen dat we nooit meer verdrietig zijn of het gevoel van dat gemis niet meer hebben. Die gevoelens kunnen altijd weer even opduiken voor korte of langere tijd, ook nu we een nieuw huisdier hebben. Twee dieren, zijn net als twee mensen, nooit gelijk en kunnen elkaar nooit vervangen, enkel aanvullen.

Verlies van een hond werd geschreven door: Emmy

Cookie	Duur	Beschrijving
cookielawinfo-checkbox-analytics	11 months	This cookie is set by GDPR Cookie Consent plugin. The cookie is used to store the user consent for the cookies in the category "Analytics".
cookielawinfo-checkbox-functional	11 months	The cookie is set by GDPR cookie consent to record the user consent for the cookies in the category "Functional".
cookielawinfo-checkbox-necessary	11 months	This cookie is set by GDPR Cookie Consent plugin. The cookies is used to store the user consent for the cookies in the category "Necessary".
cookielawinfo-checkbox-others	11 months	This cookie is set by GDPR Cookie Consent plugin. The cookie is used to store the user consent for the cookies in the category "Other.
cookielawinfo-checkbox-performance	11 months	This cookie is set by GDPR Cookie Consent plugin. The cookie is used to store the user consent for the cookies in the category "Performance".
viewed_cookie_policy	11 months	The cookie is set by the GDPR Cookie Consent plugin and is used to store whether or not user has consented to the use of cookies. It does not store any personal data.